Ο συντελεστής δόμησης στόχο έχει να περιορίσει τον πληθυσμό σε μια περιοχή στα επιθυμητά όρια.
Βάσει αυτού του μέγιστου πληθυσμού της περιοχής σχεδιάζονται όλες οι υποδομές. Δίκτυα ύδρευσης/αποχέτευσης, δρόμοι, σχολεία, πάρκα κ.λπ..

Το λάθος κατά τη γνώμη μου όσων τάσσονται υπέρ της λογικής του συντελεστή δόμησης είναι ακριβώς η σύνδεση πληθυσμού και δομήσιμων μέτρων.

Διότι η πράξη αποδεικνύει ότι:
1) οι πολίτες θα βρουν τρόπο, μη νόμιμο, να αυξήσουν τα δομήσιμα μέτρα ώστε να βελτιώσουν τον λόγο μέτρα/άτομο.
2) επειδή η αξία της γης στο κέντρο της πόλης ανεβαίνει, νόμιμα, η αναλογία εμβαδού/άτομο μικραίνει

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι τα δομήσιμα μέτρα να μην αντιστοιχούν στον πληθυσμό που υπολογίστηκε στις μελέτες.

Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα στη θέση να έχουμε πόλεις με:
1) σ.δ. "Χ" στα χαρτιά και στην πραγματικότητα, αν προσθέσουμε και τα αυθαίρετα, 1,2*Χ.
2) αναλογία εμβαδού/άτομο μικρότερη από τη θεωρία και τους σχεδιασμούς.

Αν συμβεί το (1), τότε ο πληθυσμός είναι ο ίδιος με τις μελέτες αλλά με άλλο, υψηλότερο, εμβαδό/άτομο.
Αν συμβεί το (2), τότε ο πληθυσμός αυξάνει και όλος ο σχεδιασμός πέφτει έξω.

Ποια περίπτωση είναι προτιμότερη, η (1) ή η (2);
Στην (1) έχουμε αυθαίρετα, στη (2) όχι!